LP van de maand

In 2013 leerde ik Dick Verbeek, de toenmalige drummer van Basic Station kennen en daarmee ook de blues. Ik raakte gefascineerd door de blues vooral omdat ik menig keer met hem meeging naar de studio waar de band oefende. Toch was de blues niet helemaal nieuw voor mij. Het album ‘Making Movies’ van de Dire Straits heb ik in het begin van de jaren 80 helemaal grijs gedraaid en is mijn voorliefde voor Mark Knopfler ontstaan. Met het nummer ‘Redbud Tree’ word ik al jaren gewekt als via mijn mobiel de wekker afgaat. ‘Bluebird’, ook een favoriet. Voor mij een waardevol album waar ik heel graag naar luister en heerlijk relaxed van wordt.

Het was op een vrijdagavond, zo’n 39 jaar geleden, dat ik Barrelhouse voor het eerst zag en hoorde spelen. Het was druk tijdens de voorloper van het Bluesfestival Utrecht, maar ik wist al snel vooraan bij het podium te komen. De stem van Tineke, het gitaarwerk van de broers John en Guus dat je gelijk meeneemt, het pianospel van Han, het slagwerk van Bob, Jan Willem op de bas, het maakte iets in me los. En het volgen van de band was geboren. Ik had het geluk om nog voor de Corona-tijd een optreden mee te maken in de Peppel in Zeist. Er was maar 32 man publiek. Maar het was een heerlijke avond en ik ging met een gesigneerd “Almost There” album naar huis. De sleutel voor 45 jaar succesvol met elkaar optreden en toeren door het land is elkaar de ruimte geven. Dan komen de nominaties en prijzen als beloning. Nog in 2020 een Edison Jazz/World op de lijst bij kunnen schrijven. Dan wordt de titel “Almost There “realiteit, wat je aan het zoeken bent kan ook vlak om de hoek te vinden zijn.

Op de middelbare school zat ik duidelijk in het kamp van de Rolling Stones.  Maar toen kwam in 1970 Get yer Ya-Ya-s out uit met een liveoptreden met nummers als Love in vain en Midnight Rambler.  Helemaal te gek. Vooral Midnight Rambler was wel 9 minuten lang. In die tijd studeerde ik aan de universiteit Delft en woonde als student op kamer met een grammofoon en een koptelefoon.  Deze LP heb ik jarenlang helemaal grijs gedraaid. Door de koptelefoon kon ik het geluid flink hard zetten en mee tikken met mijn vingers op mijn bureau en meezingen. Ik was dan helemaal in trance van de muziek en tegelijkertijd kon ik dan de meest ingewikkelde wiskundige zaken oplossen.  Muziek en studeren ging dan tegelijkertijd.  Ik sta er nog steeds verbaasd over dat ik dat kon, twee dingen tegelijkertijd. En of de buren gelukkig waren met alleen mijn zingen, betwijfel ik.

In de jaren zestig luisterde ik veel naar bandjes uit Engeland en Amerika. In Nederland had Rob Hoeke zijn eerste plaat ‘Boogie Hoogie’ met zijn Philicorda-orgel op het Philips label uitgebracht. In mijn toen nog bescheiden platenkast stond al het ‘Beano’ album van John Mayall. Ooit zou ik bijna al zijn officiële albums op de plank hebben. Het zijn er inmiddels 66. Op de middelbare school was er eens in de maand onder leiding van een muziekleraar in het muzieklokaal gelegenheid om meegenomen platen te draaien. Soms vernieuwend maar altijd verfrissend en af en toe aanleiding om bij platenzaak Van Boxtel in Helmond voor fl 18,50 zelf een elpee aan te schaffen. Op een keer kwam er in dat lokaal een geluid uit de speakers dat dezelfde sensatie te weeg bracht als toen ik ‘A Whiter Shade Of Pale’ en ‘Sultans Of Swing’ voor het eerst hoorde: ‘Foxy Lady’ de eerste track van de elpee ‘Are You Experienced’. Dit was het debuut album van Jimi Hendrix uit juni 1967, een Amerikaanse gitarist die een half jaar eerder al grote indruk had gemaakt met de single ‘Hey Joe’. Door de voormalige bassist van The Animals, Chas Chandler overgehaald om naar Engeland te komen en een legende sindsdien. Nog steeds draai ik deze plaat, met alleen maar sterke nummers zoals het bluesy ‘Red House’ en het jazzy ‘Third Stone From The Sun’, waarmee de aarde bedoeld wordt. Kippenvel muziek, dat blijft het. Grappig detail is dat Eric Burdon op de elpee ‘Winds Of Change’ met het nummer ‘Yes I Am Experienced’ antwoord heeft gegeven op de vraag van Hendrix.

Mijn favoriete album is ‘Colosseum Live’ uit … van de band Colosseum. Lekkere rauwe zang, maar tegelijkertijd ook met instrumentale juweeltjes van solo’s op gitaar en keyboards. Daarnaast vind ik het, zeker voor een album van ruim veertig jaar oud, kwalitatief ongewoon goed voor die tijd. Vooral het nummer “Lost Angeles” vind ik geweldig (maar is wel bijna 20 minuten…) door de opbouw en gepassioneerde zang. We gingen begin/midden jaren zeventig met een man of drie/vier (we waren een jaar of 17-18) regelmatig naar obscure gelegenheden zoals “De Kruk” in De Meern (nu muziekpodium Azotod) en een enkele keer naar werfkelder Sarasani in Utrecht om in donkere hoekjes gezamenlijk lichtjes stoned te worden, want veel geld om te blowen hadden we niet; het bier deed de rest…. Vooral Karel (die ook ontzettend goed tekende) kon geweldige joints maken waar we wel een tijdje mee zoet waren! De langere nummers werden later op de avond vaak gedraaid en bijvoorbeeld “Lost Angeles” ging er dan in als koek en natuurlijk ook veel werk van bands als Frank Zappa, Soft Machine, Iron Butterfly, Rare Earth, The Doors enz. enz. Een geweldige tijd, waarin nog écht goede muziek gemaakt werd.

Drie LP’s van John Mayall in de platenkast zijn het levende bewijs van m’n blues-roots. In mijn brommerjaren trok ik in m’n uppie naar Amsterdam om hem daar live te zien in het Concertgebouw. ‘Crusade’, ‘The Diary’ en ‘Bare Wires’ werden helemaal grijs gedraaid. Gewoon rechttoe-rechtaan jaren ‘60 blues, een muzikant zonder opsmuk, gitaarsolo’s van Mick Taylor om U tegen te zeggen, een orgel en mondharp die door je ziel snijden. Elke keer als er weer wat was verdiend toog ik naar muziekwinkel van Wijnen in Doorn om een nieuwe LP te kopen. In één van de hoezen zit nog een aankoopbon van F4,50 en voordeelplakzegels. Mooie tijden en sweet memories, zoals met de hele Wijkse vriendengroep op de brommers naar bluesconcerten in de ‘Weerwolf’ in Leersum. Wat hadden we een plezier. De basis voor BluesinWijk werd daar al gelegd.

Het is 1967 en ik ga met vrienden regelmatig naar de ‘SOOS’ achter de Maranathakerk in Driebergen. Op zeker moment werd dit toen splinternieuwe album gedraaid… Het is zo’n album dat je dan niet meer loslaat … John Mayall heb je net ontdekt, je hoort de invloeden en je weet dat je in een nieuw muzikaal tijdperk bent beland. Ver weg van Elvis Presley en James Brown om maar twee uitersten te noemen. Maar Young en Hendrix gaan op de platenspeler en natuurlijk TenYears After. En jij speelt luchtgitaar bij de eindeloze gitaarsolo’s … de blues is ontdekt.

Een plaat die bij mij destijds (1971) insloeg als een bom. Wat mij betreft het hoogtepunt van Livin’ Blues. Er staat geen zwak nummer op: LB Boogie was een (internationale) hit en Black Night is tijdloos en onverwoestbaar. Ook Keep on en Hitch-Hikin’ mogen er wezen, net als het titelnummer natuurlijk. Ik draai het album nog regelmatig en vind het nog steeds een wereldplaat. Het was de 3e LP van Livin’ Blues (na Hell’s Session en Wang Dang Doodle) met Ted Oberg op gitaar, Nicko Christiansen (zang en saxofoon), John Lagrand op mondharmonica, Ruud van Buuren op basgitaar en Johnny Lejeune op drums. Sinds een aantal jaren noemen Nicko Christiansen en kompanen zich Livin’ Blues Xperience en toeren nog steeds. In 2014 werd het live-album Alive and Kickin’ uitgebracht. Daaruit blijkt dat de band nog steeds haar mannetje staat. Dat bleek ook enkele jaren geleden toen de band door BluesinWijk werd gestrikt en in Langbroek optrad.

Met de LP Astral Weeks startte Van Morrison zijn solocarrière in 1968. Astral Weeks werd destijds al gebombardeerd als een klassieker, maar werd nooit een megasucces van de platenindustrie. The Them-fans konden zijn vertrek en omwenteling niet echt waarderen. Ik waardeer hem zeer voor zijn grote variatie aan stijlen die hij steeds weet te brengen. Blues, Jazz, Soul, Country en Iers Traditioneel Celtic. Astral Weeks heeft altijd bekend gestaan vanwege het mysterieuze karakter, de Poëtische teksten, de Jazztiming en zijn meesterlijke zang. Het album kreeg daarmee een gedenkwaardig spiritueel imago en mag daardoor ook als een echt classic-album door het leven.

Dit is voor mij niet zo moeilijk, ik was direct onder de indruk van C+B hun eerste LP Desolution. Dit was in 1966 een revolutie in de muziek wereld en het is de beste creatie ooit op dit gebied in ons kikkerlandje gemaakt. Desolution wat een emotie op deze langspeler. Deze plaat gaat door merg en been. Het is alweer 9 jaar geleden dat Harry Muskee is overleden. Mijn held. Ik kies voor het nummer Five long years van E Boyd op deze lp. In 1968 is deze lp bekroond met een Edison. Ik was toen 16 jaar en kampeerde al op Texel met mijn puchje. Ik zag C+B toen optreden in Sarasani, helemaal in het donker op het podium. Eelco helemaal in het zwart gekleed en stond doodstil zijn solo’s te spelen. Harry natuurlijk in zijn gebreide trui. Ik heb met kippenvel en met veel emotie staan luisteren. De sfeer paste in de jaren 60 tijd. Het gaf mij energie , kracht en hoop voor de toekomst. C+B liep sindsdien als een rode draad door mijn leven…