LP van de maand

De elpee waar je mij ’s nachts voor wakker kan maken is Boogie with Canned Heat.   In 1969 was ik 15 jaar en toen kwam de Amerikaanse bluesband naar Kasteel Duurstede in Wijk bij Duurstede. De reden van hun komst was dat er een weekend lang filmopnamen werden gemaakt van hun optredens. Er kwamen bussenvol met hippies, er werd drugs gebruikt, muziek gemaakt en gedanst. In die tijd zag ikzelf er ook uit als een hippie en was het niet moeilijk om bij het optreden op het kasteel aanwezig te zijn. Het optreden van Canned Heat was voor mij de eerste kennismaking met de blues/boogie en heeft mij op het pad gebracht van de blues. Ik was onder indruk van het optreden en het eerste wat ik als vijftienjarige deed na het optreden was een elpee kopen van Canned Heat. Het werd de elpee Boogie with Canned Heat. Deze elpee is het tweede studioalbum van de Amerikaanse blues- en rockband Canned Heat. Uitgebracht in 1968, bevat het voornamelijk origineel materiaal, in tegenstelling tot hun debuutalbum. Het was het commercieel meest succesvolle album van de band en bereikte nummer 16 in de VS en nummer 5 in het VK. Boogie with Canned Heat bevat de top 10 hit ” On the Road Again “, een van hun bekendste nummers. Ook ‘Amfetamine Annie’, een waarschuwing voor de gevaren van amfetaminemisbruik en werd veel gedraaid op de radio. “Fried Hockey Boogie” was het eerste voorbeeld van een van Canned Heat’s boogies. Canned Heat ontstond in 1966 en werd opgericht door blueshistorici en platenverzamelaars Alan “Blind Owl” Wilson en Bob “The Bear” Hite. The Bear nam de naam “Canned Heat” van een opname uit 1928 door Tommy Johnson. Ze werden vergezeld door Henry “The Sunflower” Vestine. De band werd in 1967 compleet gemaakt door Larry “The Mole” Taylor op bas, een ervaren sessiemuzikant die had gespeeld met Jerry Lee Lewis en The Monkees.  Adolfo “Fito” de la Parra speelde op drums. Met hun optredens op het Monterey Pop Festival 1967 (samen met Jimi Hendrix, Janis Joplin en The Who) en de headliner op het originele Woodstock Festival in 1969 verzekerde de band zich van een plek op de pagina’s van de rock ’n rollgeschiedenis. De band heeft samengewerkt met Jon Mayall, Little Richard en later met bluesicoon John Lee Hooker, de muzikant waar ze aanvankelijk veel van hun muzikale inspiratie vandaan haalden. De band behaalde drie wereldwijde hits, “On The Road Again” in 1968, “Let’s Work Together” in 1970 en “Going Up The Country” in 1969 werden rockhymnes over de hele wereld, waarbij het laatste nummer werd geadopteerd als het onofficiële themalied voor de film Woodstock en de ‘Woodstock-generatie’.

Onlangs hadden we een boeiend interview met Magic Frankie. Na een aantal jaren van stilte  pakt hij de draad van zijn blues-leven weer op. Er zijn volop plannen voor een nieuwe band, optredens, het opnemen van nieuwe, eigen geschreven nummers, kortom hij wil weer in de schijnwerpers komen te staan op het podium. De Gangster of Blues is weer helemaal terug. Zijn eerste singletje ooit is ‘Rapper’s Delight’ van The Sugar Hill Gang. In dit plaatje zit eigenlijk alles: R&B, Soul, HipHop, Disco en Rap. Eigenlijk klopt alles in dit nummer en het heeft een geweldige groove. Maar uiteindelijk valt alles op zijn plek wanneer hij op tv een programma ziet over het ontstaan van de blues waarin een Amerikaanse man en vrouw optreden. Dit optreden komt als een dreun binnen, zo rauw als het klinkt. Frankie is totaal in shock, zijn liefde voor de blues is geboren en zal hem nooit meer verlaten. In platenzaken gaat hij op zoek naar meer muziek. Op die zoektocht naar meer prachtige bluesmuziek ontdekt hij James Cotton, een bluesman die hij al eens zag optreden in zijn woonplaats toen, Breda. Van deze artiest koopt hij het album ‘Live And On The Move’ 1976 (Buddah Records), een album met klassieke nummers als ‘Got My Mojo Workin’, I Don’t Know, ‘Help Me’ en met name de prachtige uitvoering van ‘Blow Wind Blow’ een nummer van Mc Kinley Morganfield aka Muddy Waters. Wanneer we Frankie vragen naar zijn elpee van de maand twijfelt hij dan ook geen moment met dit album, één van de elpee’s waarmee het destijds allemaal voor hem begon.

Hoodooman Blues is een album van Buddy Guy and Junior Wells en dat was voor mij de eyeopener in de jaren 70. Dit was namelijk zo goed te horen dat het in het hier en nu direct op de plaat is gezet zonder studiotricks of over dubbing. En dat is wat echte muziek ook zou kunnen zijn. Echtheid en directheid. Niets ten nadele van de muziek dat overdacht is en overgedubd en gearrangeerd, dat blijft bestaan maar mij spreekt de directheid van het moment erg aan. Zoals een zenmeester die in één beweging een kalligrafie op het doek smijt. Maar een andere waarheid is. Je kunt niet verwachten dat authentieke intieme muziek voor een groot publiek gebracht kan worden. Mensen gaan uit om te lachen, te drinken en te dansen. Wij geven ze een stukje vrijheid dat ze bij hun werk missen. Iedere muzikant heeft liever een volle zaal met leuke mensen dan een paar critici met een opschrijfboekje. En de magie moet je zelf zoeken, daar kan een DJ niet bij helpen, die wil zelf beroemd worden.

Het is zondag ochtend en ik ben net terug van een mooi feestje op het strand in Scheveningen (Lees… brak), ik loop naar het van hout gemaakte fruitveiling kistje van mijn opa om een LP uit te zoeken zoals ik dat normaal ook elke zondag ochtend doe met een kopje koffie. Toch is deze keer anders, ik wil nu een LP pakken om een ode aan te schrijven voor de website van Blues in Wijk. Twijfel, twijfel, twijfel… Welke zal ik nu eens kiezen? Ries heeft “the London Sessions” al, Wim heeft Elmore James en Bo kiest Muddy… Shit zeg! Even peinzen, hoe bepaal je nu je lievelings LP? Achja, ik zal toch moeten kiezen. Ik ga voor een echte moderne klassieker “Blues Singer” van Buddy Guy uit 2003. Terug naar de basis! Heerlijke plaat ooit eens van Jos du Floo gekregen als audiobestand “hier moet je echt eens naar luisteren”. Ik vind het een heerlijke plaat, mooie akoestische blues met een heerlijke relaxte sfeer waarvan ik heel ontspannend word en waarbij mijn gedachten wegdwalen naar een wereld van 100 jaar geleden, een wereld zonder haast. Op een of andere manier vind ik het een hele spannende plaat, als je het nummer “Crawlin’ Kingsnake” hoort samen met BBKing en Eric Clapton. Wat een groove zeg! Het nummer “Moanin’ and Groanin’” geeft mij het gevoel van een paar mannen die langs de Mississipie Rivier met elkaar muziek aan het maken zijn. Misschien is het mijn gevoel van brakheid. Maar wat een fijne plaat om eens met een espressootje te beluisteren!

Deze LP is niet echt mijn favoriet, maar altijd als iemand mij daarnaar vraagt dan is dit toch steeds degene die mij als eerste in gedachten komt. Waarschijnlijk komt dat door de ongeëvenaarde versies van Little Wing en Red House op dit album (die ik volgens mij allebei ongeveer 300.000 keer geluisterd heb). Dus misschien heeft dit album wel meer invloed op mijn muzikale ontwikkeling gehad dan ik zelf in de gaten heb. Het is een “Live”album wat is samengesteld uit nummers van diverse concerten en twee verschillende band samenstellingen en heeft een beetje een rommelige geschiedenis (dat past bij mij). Mijn 1e exemplaar (LP) heb ik grijs gedraaid en daar waar andere mensen soms een kras op zo’n LP maakten tijdens het verzetten van de naald heb ik de mijne gebrandmerkt met een brandende sigaret tijdens het omdraaien (ik denk nog met zware Van Nelle) dus dat was opletten tijdens het draaien want anders kon ik weer een nieuwe naald halen. Wat mij betreft is dit album nog steeds een aanrader, zeker voor muzikanten. Wel een origineel beluisteren dan, dus van voor 2011. Jimi Hendrix– guitar, vocals;  Mitch Mitchell– drums;  Noel Redding– bass guitar (1968–1969 tracks en Billy Cox– bass guitar (1970 tracks) Op de 1e uitgave van het album (1971):   De credits van het album geven “Little Wing” en “Voodoo Child” verkeerd weer als zijnde opgenomen in San Diego, maar in werkelijkheid werden ze opgenomen in de Royal Albert Hall op 24 februari 1969. Alle nummers werden geschreven door Hendrix, behalve waar vermeld. De albumgegevens zijn afkomstig van de originele Reprise LP platenlabels uit 1971. De originele UK Polydor uitgave keert de kanten om, met “Johnny B. Goode” als opening kant één en “The Queen” kant twee. Zowel de Reprise als de Polydor album liner notes vermelden de tracks in een andere volgorde dan de echte LPs. 2011 heruitgave: Hendrix in the West werd heruitgebracht op 13 september 2011, als onderdeel van Experience Hendrix’s project om Hendrix’s discografie te remasteren. Omdat de rechten van de Royal Albert Hall optredens die op de originele LP staan in geschil zijn,[8] vervangt de heruitgave de opnames van “Little Wing” (3:52) uit Winterland op 12 oktober 1968, en “Voodoo Child” (10:40) uit de San Diego Sports Arena op 24 mei 1969.

De LP van de maand rubriek van BluesinWijk heeft inmiddels al een mooie verzameling aan albums van Bluesgiganten uit binnen- en buitenland opgeleverd. Dat, gecombineerd met het feit dat er zo’n enorm rijke geschiedenis van fantastische Blues-Albums is om uit te kiezen, maakt het niet makkelijk om één LP van de maand te bedenken. Toch miste ik nog een artiest die in deze schitterende verzameling zeker niet mag ontbreken. Toen ik geboren werd, was hij al 63 jaar dood. Als eerste lid van de beruchte club van 27 was hem ook bepaald geen lang leven gegund, maar gelukkig leefde (en leeft) zijn muziek voort. Ik heb het natuurlijk over Robert Johnson, King of the Delta Blues singers. Het werk van deze pionier van de Blues, wat uit maar 29 liedjes bestaat, is een must-have in de collectie van elke Blues-fanaat. Met zijn huilende stem en zijn virtuoze gitaarspel is hij voor mij echt een van de eerste grote Blueslegendes en weet zijn muziek mij keer op keer te raken. Hij heeft van veel Bluesklassiekers de eerste versie opgenomen en daarvan staan er veel op deze postume verzamelaar uit 1961. Buiten Johnson’s geweldige muziek, die een inspiratie zou gaan vormen voor vele muzieklegendes van Eric Clapton tot Jimi Hendrix, was Johnson nog op een andere manier heel belangrijk voor de Blues. Zijn leven, waarover eigenlijk maar weinig met zekerheid gezegd kan worden, is door zijn jonge overlijden door velen gretig gebruikt als stof voor mythevorming. Daarmee is hij dé belichaming van de Blues geworden. De verhalen, die ongetwijfeld maar bar weinig met de werkelijkheid van doen hebben, hebben decennialang grote fascinatie losgemaakt bij Bluesfans en historici over de hele wereld. Van zijn vermeende ontmoetingen met de duivel tot de wilde complotten over zijn mysterieuze dood via het verhaal dat hij zijn ziel verkocht zou hebben aan de duivel in ruil voor bovenmenselijke kunde op de gitaar. Dit verhaal wordt ondersteund door ijzersterke nummers op dit album zoals Me and the devil Blues en Crossroads Blues. Ook de iconische hoes van dit album vertelt in al zijn eenvoud een fascinerend verhaal. Het mysterieuze en duistere aspect is voor mij een belangrijk deel van de charme van de Blues. Het luisteren van de Blues brengt je heel dichtbij een lang vervlogen tijd, met al zijn geheimen en schoonheden, en dat is zo prachtig, opwindend en fascinerend aan deze muziek. Robert Johnson is nog steeds onovertroffen in het uitgebreid en treffend vertolken van dit verhaal met minimale middelen en daarom verdient hij zeker een plekje in deze mooie rubriek.

Ik was 12 jaar oud toen ik Hendrix op tv zag, het was een regenachtige dag en op tv( België 2) was een concert, dat was namelijk Jimi plays Berkeley. Mijn moeder tipte mij daarop, wetende dat ik zeer geïnteresseerd was (en nog steeds ben) in gitaar muziek. Mijn ogen waren niet van het beeld af te slaan…dit was ongelooflijk, zo moest het en dit was de sound die ik mooi vond. Daar zag ik net als bij AC/DC de Marshall stacks. Een liefde voor het leven is geboren. De Fender stratocaster en het wah pedaal deden de rest. Ongelooflijk wat een sound. Na een week, niet slapen van opwinding hahahaha heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik naar een vriend van mijn vader gegaan. Mijn vader zei ga bij hem maar eens kijken die heeft heel veel lp’s. Zaterdag middag, belde ik aan en hij (Pierre was zijn naam) liet me binnen. Ik vroeg naar de muziek, Hendrix! Och kereltje ga zitten zei hij dan laat ik je wat dingen horen. Daar is het begonnen, die middag is mijn toekomst gevormd, we gingen van Freddie King, naar Rory Gallagher, van Allman Brothers naar Litlle Feat, van Howlin wolf naar ….alles wat ik niet kende maar hij mij liet horen. Dit was mijn muziek, naast de rock en metal die ik thuis al in kleine aantallen had, zoals Quo, en AC/DC en Motorhead.Na 4 uur zei ik tegen hem: Ik heb Hendrix op tv gezien! Wat heb je daar van? Wat ervan is! was zijn antwoord, maar zei hij, ik moet eigenlijk nog ergens naar toe, maar ik geef je wel een lp mee. Die lp was de band of Gypsys. Inmiddels thuis aangekomen ben ik naar mijn slaapkamer gegaan en heb de plaat op de draaitafel gelegd. Wat een sound, vrijheid en improvisatie….die plaat heeft, net als Irish Tour van Gallagher, mijn muzikale denken gevormd…. vanaf de eerste tonen van Who Knows tot aan de laatste klanken van We gotta live together…..ongelooflijk. Maar die ene toon van de solo van Machine gun…is voor mij het hoogtepunt van de plaat. Inmiddels ben ik zelf een grote muziek verzamelaar, van allerlei stijlen, van Jazz ,blues tot metal en prog, psychedelica, sixties enz. Door de jaren heen heb ik alle versies van die opnames van Hendrix Band of Gypsys verzameld, Bootlegs, extra tracks ergens op cd’s enz …tot dan uiteindelijk twee jaar geleden een boxset verscheen met alle tracks van die avonden…….het was compleet, net als mijn zoektocht…. Wederom zat ik net als toen te luisteren naar de muziek, de intensiteit en de vrijheid……..dat is het nog steeds voor mij….Band Of Gypsys heeft mijn muzikale leven blijvend veranderd….tijdloos inspirationeel muzikaal document van een legende……..Hendrix……Prachtig  

Mijn favoriete blues LP van vroeger, toen ik nog jong en knap was, was Hell’s Session van Livin’ Blues. Dat was eigenlijk mijn eerste kennismaking met de Blues in het algemeen in de jaren ’60.  Wat mij betreft behoorde deze band  toen tot de beste Nederlandse Bluesbands. Er zit zoveel variatie in de nummers, die ze uitgebracht hebben. Nicko Christiansen gaf met zijn doorleefde rauwe stem dat specifieke eigen geluid aan de muziek. In het echt had ik ze echter nog nooit horen spelen. Totdat ik in 2018 hoorde, dat in een andere samenstelling, Livin’ Blues Xperience optrad in Amerongen, georganiseerd door Amuuz in de Allemanswaard met frontman Nicko Christiansen. Ik dacht, dat gaan we meemaken. Ik was nieuwsgierig hoe dit zou zijn. Jammer, dat de zaal niet een wat intiemere sfeer had, zou toch leuk zijn in de toekomst, maar wat een optreden!  Het enthousiasme spatte eraf. Geweldige zang en wat een performance. Nicko sprong over het hele podium als een jong ventje van 25, wisselde af met een stukje sax, percussie. De rest van de band had hetzelfde enthousiasme en was heel goed op elkaar ingespeeld.  En Nicko kan ook nog eens goed schilderen, maar dat terzijde. Het originele Livin’ Bluesgeluid is goed bewaard gebleven. Ik was blij, dat ik dit meegemaakt had en dat de band in deze samenstelling met zoveel energie en plezier het Livin’Blues gevoel en geluid bewaard had.

‘The Rolling Stones are more than just a group – they are a way of life’. Dit schreef manager Andrew Loog Oldham op de achterkant van de eerste LP die de Stones maakten. Die ‘way of life’ sprak mij aan en draag ik nog steeds in mijn botten. Ik kreeg deze LP van Dianna toen we elkaar net hadden ontmoet. Ik pakte deze LP uit mijn platenkast en je ziet dat hij grijs gedraaid is. Bintangs-style!! Toen ik de vraag kreeg om mijn ‘favoriete album ooit’ te beschrijven, dacht ik onmiddellijk aan deze onvergetelijke plaat. We waren met de Bintangs bezig met het ontgroeien aan de Indorock en het transformeren naar een blues-getinte stijl. En daar waren ineens de Stones. We kochten eerst een EP en waren verkocht. Daarna kwam dus dit album en we waren gestenigd voor het leven! Arti Kraaijeveld, Meine Fernhout en ik (Frank Kraaijeveld) draaiden de plaat zo vaak dat we de B-kant dwars door de A-kant heen hoorden. Magie!!! De ruige, ongecompliceerde rhythm and blues met rock-randjes en blues-emotie drong diep in onze zielen! Er was geen ontkomen aan. Een korte opsomming: ROUTE 66, een dodelijke riff en een knallende Charlie. I JUST WANT TO MAKE LOVE TO YOU, Muddy Waters op topsnelheid. HONEST I DO, een fragiele Jimmy Reed song. I NEED YOU BABY (MONA), Bo-song met een hypnotiserende Tremelo. NOW I’VE GOT A WITNESS, instrumentaal intermezzo. LITTLE BY LITTLE. Rhythm and blues pur sang. I’M A KINGBEE, vette uitvoering van Slim Harpo’s hit. CAROL, superstrakke uitvoering van Chuck’s song met een hoofdrol voor Keith. TELL ME, de eerste song van Mick & Keith. Let op de twaalf-snarige gitaar. CAN I GET A WITNESS, uptempo R&B song van Holland/Dozier. YOU CAN MAKE IT IF YOU TRY, dat heeft Mick Jagger wel bewezen. Last but not least: WALKING THE DOG, een dubbelzinnig nummer van Rufus Thomas. Kortom, een plaat die nu nog als een paal boven water staat, die de Stones definitief op de kaart zette. Alleen de hoes al is een arrogant statement. Alleen de ruige Stones die woedend in de camera kijken en totaal geen titel!! De onderkant van de LP is aangevreten door de tijd!!

In 1963 kwam ik in Beverwijk wonen, een puber van toen 12 jaar, met een flink Brabants accent, nog zo bleu als een pakje boter en ging daar de LTS en later de MTS doen. Mijn muzikale ontwikkeling stond nog in de kinderschoenen, maar de Beatles waren wel beter dan de Stones. Je moest kiezen natuurlijk. In Beverwijk en omstreken streden in de zestiger jaren de Bintangs en de Hamlets om de lokale populariteit. Er was een moment dat ik ’s morgens naar school ging en mijn blik werd getrokken naar de, niet meer in gebruik zijnde, gashouder van de gemeente. Een torenhoog ding waar voor die tijd lokaal de gasopslag plaatsvond. Nu werd hij helemaal bovenaan gesierd door metershoge letters die de naam BINTANGS vormden. Een actie van de inmiddels behoorlijk actieve fanclub van de band. Het werd het gesprek van de dag en een boost voor de populariteit van de band. Het moest ervan komen om eens naar een optreden te gaan en dat werd de parkeerplaats boven op het duin in Wijk aan Zee. Daar werd ik voor het eerst getroffen door de klanken van de Bintangs. Wat een klereherrie, daar kan Basic Station vandaag de dag nog een puntje aan zuigen. Het had me niet verbaasd als ze het in Engeland nog konden horen. Ik was dit natuurlijk totaal niet gewend, dat blijkt ook wel als ik nu hun muziek van toen nog eens terugluister, want dan blijkt dat alleszins mee te vallen. Ik moest er even van bijkomen en ging zitten op de opstaptrede van de truck die bij het podium hoorde. Daar zittend viel het me op dat ik steeds op moest staan om iemand naar binnen of buiten te laten. Van mijn wijzere vrienden begreep ik al snel dat de vrachtwagenchauffeur ook wat wilde verdienen aan het optreden en dat hij zijn cabine per 10 minuten verhuurde aan ‘liefhebbers’.  Ik had wel een vermoeden wat dat betekende, maar durfde niet naar binnen te kijken, bang om misschien wat op te lopen. Achteraf eigenlijk nog niet eens zo gek gedacht. In die jaren kwamen er al wel wat singeltjes uit, maar pas in 1969 de eerste LP – Blues on the Ceiling. Die vond ik wat matig, maar gelukkig kwam een jaar later Travellin’ in the U.S.A. Een LP waar zeker enkele nummers op staan die ik als echte Bintangs muziek heb onthouden. De dwarsfluit van Jan Wijte heeft daar zeker toe bijgedragen. Ik kreeg de LP van Harry Schierbeek, de hardste drummer die ik ooit heb meegemaakt. Hij sloopte altijd wel wat, maar daar maalde hij niet om, zacht spelen was aan hem niet besteed. Ik kende hem omdat ik heel regelmatig bij zijn ouders Harry sr en tante Bep, thuiskwam vanwege een andere hobby, de radio, om precies te zijn de 27Mc. Harry was echt een gast waarvan je zegt ‘ruwe bolster blanke pit’.  Leuke tijd wel. Trouwens, ik kwam ook wel eens bij de gitarist Jack van Schie. Zijn zus was bevriend met mijn zus en ik mocht af en toe wel eens als taxi spelen. Leuke gast die Jack. Travellin’ in the U.S.A. Deze LP bevat zeker drie nummers die ik echt ‘Bintangs sound’ vind. Dat zijn Ridin’ on the L&N, Agnes Grey en Travelling in the U.S.A. De laatste heeft in 1970 zelfs een top10 notering gehad in de hitlijsten. Op de voorkant van de hoes staat een mooie zwart-wit foto van de toenmalige bezetting Frank Kraayeveld, Jan Wijte, Arthy Kraayeveld, Rob van Donselaar, Aad Hooft en zanger Gus Pleines. Naast het repertoire van de band was het vooral de stem en het uiterlijk van Gus dat ervoor zorgde dat de Bintangs erg vaak vergeleken werden met de Rolling Stones, net zo’n grote bek en net zo’n manier van doen op het podium. Kortom, dit is de Bintangs LP die ik nog steeds de mooiste vind.