LP van de maand

Bluesliefhebber en bestuurslid Willem van de Kraats trekt al jarenlang elke zondagochtend een LP uit zijn grote collectie vinyl, gaat er lekker voor zitten met een kopje koffie en geniet van de blues. Dat zondagse ritueel bracht ons op het idee om dit maandelijks op grotere schaal te gaan doen. Bluesliefhebbers kiezen hun favoriete LP, schrijven er hun persoonlijke herinneringen bij en mailen die naar lpvandemaand@bluesinwijk.nl.  Willem en Jos du Floo vormen samen een jury en kiezen de leukste inzending eruit. We publiceren die keus op onze website, delen het op social media en Jos draait een maand lang elke zondag een nummer van de LP in zijn bluesprogramma ‘Highstreet Jazz&Blues’ op Regio90FMDe eerste LP van de maand werd zondag 4 oktober 2020 bekend gemaakt door Jos.  Hieronder kunnen alle verkozen LP’s en de verhalen worden teruggelezen en ontstaat de komende jaren een mooi archief van prachtige blues LP’s.

maart 2024

Toen ik begin jaren tachtig ongeveer 14 jaar oud was, had ik een cassettebandje met daarop muziek van Prince, het nummer Purple Rain. Ook kende ik uit de bladen foto’s van hem, in paars gekleed met wijde bloes, kraagje en pofmouwen, de mode in die tijd. Het had iets Hendrix-achtig die ik ook wel eens op foto had gezien maar ik kende zijn muziek toen nog niet. Eigenlijk verwarde ik twee artiesten. Nu speelde mijn broer in een band en met de drummer daarvan sprak ik over dat cassettebandje van Prince. Ik zei tegen hem ‘Dit is een mooi nummer van Prince maar volgens mij heette hij vroeger Jimi Hendrix’ waarop de drummer zei dat Jimi Hendrix heel andere muziek maakte. ‘Geef mij dat cassettebandje maar eens dan zal ik op de rest ervan muziek van Jimi Hendrix zetten.’Dit werd de elpee The Jimi Hendrix Concerts. Deze plaat heb ik kort daarop zelf gekocht. Zelf speelde ik ook al een beetje gitaar maar na het horen van deze elpee dacht ik ‘wat is dit nou?’ De plaat is live opgenomen met al die feedback, en het rammen tegen de versterker, smashing the amps en met nummers als I Don’t Live Today en Red House. Dat laatste nummer begint als blues maar eindigt op de plaat heel wild. Ik snapte er helemaal niks van, live en dan zo ruig en grof. Maar naarmate ik meer luisterde, vond ik dit toch wel heel anders en prachtig. Vooral het nummer Little Wing, wat een geluid, volvet! Dit smaakte naar meer en vervolgens kocht ik ook Are You Experienced? Dit was een studioalbum en wat overzichtelijker en als gitarist gemakkelijker uit te zoeken maar ik was toen al gegrepen door live uitvoeringen van Hendrix. En ik ben hem altijd geweldig blijven vinden. Nog even over de elpee, de hoes ervan is een waar kunstwerk, een schilderij met vage contouren in geel en blauw maar onmiskenbaar de beeltenis van Jimi met zijn gitaar.
Gerrit Veldman

februari 2024

Het was meestal midden in de nacht, rond een uur of 4. De eerste seconden, die wel op minuten leken, wist ik niet precies meer waar ik was of hoe laat het echt was. Naast mijn bed dansen de groene, oranje en rode lampjes van de equalizer op mijn stereotoren nog vol energie op en neer. Terwijl in mijn inmiddels vermoeide oren Freddy King “If you keep trying you’ll make it through” zingt en zijn gitaarspel blijft doorgalmen, besef ik dat het inmiddels tijd is om de muziek uit te zetten en te gaan slapen zonder koptelefoon op mijn hoofd. Morgen weer een dag. En ga er maar vanuit dat dat wéér een dag is waar ‘Freddy King – His Early Years’ gedraaid gaat worden. In mijn late tienerjaren kwam ik er via Jimi Hendrix achter dat er zoiets bestaat als blues. Een oom van mij was muzikant en hij had een aantal platen op cassettebandjes opgenomen, waaronder deze verzamel LP van Freddie King: His Early Years. En binnen no-time was ik geobsedeerd door oude blues waarbij de vroege opnames van Muddy Waters en Freddy King bovenaan mijn ranglijsten stonden. Ik had de gitaar net weer opgepakt, nadat ik door jaren van ziekte niet had kunnen spelen. En Freddy’s jankende, schreeuwerige zang die hij perfect afwisselde met die puntige en dan weer schreeuwende, jankende noten op zijn gitaar pasten perfect bij die periode. En als er één doel in mijn leven was, dan was het om gitaar te leren spelen zoals Freddy. En dus besloot ik om mijzelf te brainwashen door ’s nachts het cassettebandje met Freddy King – His Early Years weer op repeat te zetten en in slaap te vallen met de prachtige klanken van deze gigant.
Steven van der Nat (Little Steve & the Big Beat)

januari 2024

The Soul of Blues Harmonica uit 1964 (Chess) van Big Walter “Shakey” Horton was de eerste plaat die heel belangrijk voor mijn harmonica spel is geweest. Zijn melodieuze manier van spelen is wat mij raakte. Ik heb Walter live gezien op de Blues Estafette in Utrecht in 1981.  Zeer indrukwekkend en ik stond aan de grond genageld. Er mochten geen foto’s van hem gemaakt worden kan ik mij herinneren. Hij had met name last van het flitslicht. Ik was daar met Klaas Vermeulen (bevriend harmonicaspeler, overleden op 27 november 2020) en Rien en Marion Wisse van het toenmalig Blues Magazine Block. Easy is een van de nummers van Big Walter dat ik nog steeds speel (afgeleid van Ivory Joe Hunter’s ‘l Almost lost My mind’, dat werd opgenomen door Sam Phillips bij Sun Records in Memphis. Big Walter Horton zijn melodieuze manier van spelen is wat mij zo aanspreekt, zijn invloeden komen van de muziek uit zijn tijd en dat is te horen, zoals Bigband- en Jazzbands. Easy staat ook op mijn CD ‘Gait’, uitgebracht in 2010. Ik kan iedereen aanraden daar eens naar te luisteren.
Gait Klein Kromhof (Bluesmuzikant - Champagne Charlie)

december 2023

Waarom dit album? En niet een oude blues held, zoals ‘John Lee Hooker’ of ‘Muddy Waters’? Dit album is voor mij het beste blues album van nú! Het is een soloalbum èn ook nog eens een akoestisch album. Twee dingen waar ik zelf ook voor sta en als kers op de taart ook nog ’ns live… De perfectie van het totaal niet perfect zijn, is voor mij de perfectie! Zijn ‘National’ gitaar klinkt zo puur en direct, zijn stem is nog niet gesmeerd… Ian zet deze middag iets heel bijzonders neer. Hij is in topvorm, zijn spel is puur rauw en vol met passie. De setlist van deze middag is fantastisch, van oude blues classics tot Gospel, aangevuld met eigen werk. Hij babbelt het geheel aan elkaar met leuke verhalen en anekdotes. Het album is opgenomen door de BBC, live in de Royal Albert Hall op 31 oktober 2013.  “HET concert waar je bij had moeten zijn!” Gelukkig is er dit live album van gemaakt. Ik weet zeker dat er nu meer mensen zijn die dit concert zeggen bijgewoond te hebben, dan er daadwerkelijk bij waren…zo werkt dat: “Oh ja daar was ik die avond ook bij, het was ongekend goed!” Het album begint met het nummer ‘The Silver Spurs’, gelijk erin met een uptempo blues. Je hoort hem zuchten en steunen nog helemaal niet warm gespeeld. Hij zet het neer zoals je het wilt horen en dan komt zijn stem, deze breekt en het is perfect. Zo volgen de nummers elkaar op en na het 3denummer ben je erbij, die middag in oktober. Het zweet loopt door je woonkamer speakers en de geur van alcohol en sigaretten van de avond ervoor doordringen je neusgaten als wierook. Met de aankondiging van het laatste nummer, een Traditional uit 1850 ‘Hard Times’ van Stephen Foster (een groot liedjesschrijver uit 1800) is het album afgelopen… Het enige wat er overblijft: “Was ik er maar bij geweest op die middag in oktober 2013 in London!” Veel luisterplezier!
Robbert Duijf

november 2023

Toen ik dit verzoekje ontving om m’n favoriete/belangrijkste LP te noemen, ontstond er onmiddellijk chaos in mijn hoofd. Help! Aretha Franklin, Bonnie Raitt, Howlin’ Wolf (heel hoorbaar aanwezig), Ray Charles, Robert Wilkins, Snooks Eaglin, Otis Rush meldden zich allemaal als mijn favoriet…Van Morrison deelde een paar fikse duwen uit links en rechts, want hij was toch mijn favoriet? En Hank Williams, en Steve Winwood dan? Nee, hier ga ik niet uitkomen, er is domweg te veel goeie muziek gemaakt. Favoriete band dan?  Stones, Duke Ellington, The Band, Little Feat (O ja, Lowell George… stond er ook nog tussen. Hoe hij Long distance love zingt, zo mooi). En dan heb ik nu zeker nog 10 andere “favorieten” niet genoemd… Kortom ik ga me beperken tot een LP die mij als 15-jarige daadwerkelijk aangezet heeft tot het zingen van de blues. Dan dient zich weliswaar meteen weer een keuze-stress moment aan. Ik werd n.l. door de blues gegrepen op de toendertijd (en dan heb ik het over midden/eind jaren 60) bekende wijze: via de Nederlandse en Engelse bluesbands. En daarna door hun inspiratie-bronnen. Ik was met name helemaal weg van (en ook beetje verliefd op Eelco Gelling) de LP Groeten uit Grolloo van Cuby & the Blizzards, in de toenmalige bezetting, ook met Herman Brood. Het nummer Somebody will know someday was de absolute favoriet, met die prachtige pianopartij en meesterlijke solo van Eelco. Maar toen kwam John Lee Hooker in mijn leven. Ik speelde zelf al geruime tijd gitaar maar wilde op die leeftijd eigenlijk liever zingen, en het nummer waardoor ik eigenlijk een blues-singer geworden ben stond op een LP van John Lee Hooker. Dat was wel even Something Else: die stem, die hypnotiserende gitaarlicks. Ik kwam erachter dat ik best een bluesschema kon spelen, en één van mijn favoriete nummers was “I’m in the mood” op die bewuste plaat. Dit was wat ik wilde kunnen, met die intensiteit muziek maken! Uiteraard eerst alleen op mijn kamer…. 5 jaar later, op mijn twintigste werd ik gevraagd door Barrelhouse en datzelfde nummer werd heel lang het succesvolle laatste nummer van onze optredens. Uiteraard in een echte opwindende Barrelhouse- bewerking….  Dus, vandaar toch de keuze voor: John Lee Hooker Anthologie du Blues nr.4 ! Kijk ook nog even naar de jonge John Lee Hooker op Youtube met Serves me right to suffer uit 1969 en je begrijpt wat ik bedoel….
Tineke Schoemaker (Barrelhouse)

Oktober 2023

De LP die mij het meest beïnvloed heeft als gitarist is (bijna vanzelfsprekend voor een blues/rockgitarist van mijn generatie) ‘John Mayall & the Bluesbreakers featuring Eric Clapton’. Ook wel het Beano-album genoemd omdat Clapton op de hoes het gelijknamige stripalbum aan het lezen is. Deze LP lag bij ons thuis omdat mijn (veel) oudere broers deze en vele ander bluesplaten kochten en draaiden. Ik wil het daarom ook niet zozeer over dit album hebben maar wèl over de LP ‘Getting Ready’ van Freddie King uit 1971. Want dat was de 1e LP die ik zèlf kocht en die minstens zoveel invloed op mijn loopbaan heeft gehad als het Beano-album. Mijn eerdergenoemde broers hadden weliswaar ook Freddie King platen maar dat was vooral materiaal uit begin jaren 60. Pas veel later overigens ontdekte ik dat mensen als Clapton, Richards, Beck, Hendrix ook naar deze platen hadden geluisterd en daar veel inspiratie aan hadden ontleend.  Begin jaren 70 van de vorige eeuw woonde ik in mijn geboortestad Assen en zat daar op de middelbare school. Ik maakte toen al wel muziek met vrienden en/of klasgenoten. In schouwburg De Kolk in Assen (nu DNK; op dezelfde locatie maar gerenoveerd) traden in die tijd regelmatig bands op. Natuurlijk Cuby & the Blizzards maar ook Living Blues en anderen. Het zal rond 1972 geweest zijn dat Freddie King geprogrammeerd stond. Eigenlijk had ik toen geen idee wat ik kon verwachten, maar met een paar muziekvrienden gingen we naar De Kolk. En daar heb ik tot op de dag van vandaag geen spijt van gehad. Misschien wel het meest indrukwekkende concert dat ik ooit heb meegemaakt. Nu is dat in mijn geval dan weer niet zó moeilijk want ik ben niet bepaald een concertganger. Hoe dan ook …om op die leeftijd, begin jaren 70 van de vorige eeuw, in een provinciestad als Assen geconfronteerd te worden met dergelijk Amerikaans showmanship…mindblowing. De band begon te spelen. Allemaal zwarte musici op de blanke 2e gitarist na..en toen kwam Freddie King op. 2 meter lang, een meter breed en een meter diep in mijn beleving en de gitaar snoei en snoei-hard. Aan het eind vd show legde hij zijn Gibson ES in de nek terwijl hij het publiek bleef aankijken. Vergeleken bij Freddie’s hoofd leek die gitaar wel een ukelele. En zijn stem…vernietigend goed. Zo vol soul en blues. Dus ja..niet zo gek dat ik de volgende dag naar de platenwinkel snelde (waar nu café De Koppelpaarden zit) en de plaat ‘Getting Ready’ kocht en die noot voor noot uitploos, zoals ik dat ook met het Beano-album had gedaan. Dat waren er overigens meer: Gary Moore, Eddie van Halen om een paar te noemen. De plaat heb ik nog steeds …vol met krassen van het keer op keer de naald terugplaatsen om een gitaarstukje uit te zoeken.
Erwin Java (bluesmuzikant oa Cuby + Blizzards)

september 2023

Muddy Waters album “Live At Mr. Kellys” uit 1971 bracht mijn hart in de blues. Ik kocht dit album (Cassette) op een zonnige zaterdag in de zomer van 1974, ik was toen negen jaar oud. Eigenlijk had ik geld gekregen van mijn lieve oma om de 45-toeren van WATERLOO met ABBA te kopen die datzelfde jaar de Eurovisie won. Ik ging helemaal alleen met de bus naar de stad om dit album te kopen en toen ik klaar was had ik nog 10 Noorse Kronen (Nok) over (ongeveer 1 EURO). Bij de ingang van de platenzaak stond een grote schaal met cassettes voor Nok. 10,- per stuk. Ik ben opgegroeid met mijn moeders 1950/60’s albums, maar kon geen cassette vinden met een aantal van hen (Rick Nelson, Elvis, Cliff Richard, Roy Orbison, Brook Benton en zo), dus eindigde ik met een cassette met een coole hoes in coole kleuren. Dit was MUDDY WATERS, waar ik nog nooit van gehoord had. Toen ik thuiskwam was het eerste wat ik deed natuurlijk ABBA opzetten, want dat vond ik een leuk nummer. Later op dezelfde zaterdagavond stopte ik de Muddy-cassette in mijn nieuwe cassettespeler en de rest is geschiedenis. Ik speelde trompet in de plaatselijke schoolbrassband (mijn vader was de directeur) sinds ik 7 jaar oud was en het eerste nummer op deze live-opname was “WHAT IS THAT SHE GOT”. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, maar het blies me totaal weg. Het harmonicawerk op dit nummer is een van de beste die ik nog steeds hoor en in de hoes van de cassette staat dat het Mr Joe Denim was op Mississippi “Trumpet” op track 1, 3 & 9. Op de andere nummers was Paul O’Neill te horen.Op de andere nummers stond Paul Oscher op harp. Jaren na 1974 zocht ik naar meer muziek met Joe Denim, maar geen geluk voordat ik in 1981 een hippie ontmoette.Hij vertelde me dat “Joe Denim” James Cotton was.In de pseudonieme contract-hopping traditie, waar sidemen op andermans platen verschijnen onder namen als “Friendly Chap” en “Dirty Rivers,” was Mr Joe Denim James Cotton.Hij werkte een aantal jaren met Muddy voordat hij solo ging en Muddy stond erop dat hij harmonisch zou spelen tijdens deze fantastische live show.Ik had het geluk om mijn mentor James Henry Cotton twee keer te ontmoeten en hij zal voor altijd mijn held blijven.Ik luister nog steeds naar zijn solo’s en fill in’s op dit album en ik zal er nooit genoeg van krijgen. Ik ontmoette ook Paul Oscher en we deelden een fles Jack Daniels terwijl hij me vertelde over deze fantastische opname uit juni 1971.Mr. Superharp (James Cotton…of Mr Joe Denim als je wilt) overleed in 2017, maar hij zal voor altijd mijn grootste invloed blijven sinds ik zijn fantastische spel voor het eerst hoorde in juli 1974.
Kjell Brovol (Jolly Jumper, directeur Bluesfestival BluesinHell (Noorwegen)

augustus 2023

Er zijn zoveel toffe bluesalbums gemaakt in de loop der jaren dat het zeer moeilijk is om er eentje uit te kiezen. Na lang nadenken ben ik toch gegaan voor een artiest die naar mijn mening echt bij de top van de bluesmuziek hoort. Ik kwam dit fantastische album van Bonnie Raitt tegen na een live-opname te hebben gezien van dit optreden. Sowieso was ik al bekend met haar muziek van te voren, maar na dit gezien te hebben was ik helemaal verkocht. De plaat bevat een aantal van mijn favoriete nummers zoals ‘Love sneaking up on you’ en ‘Angel of Montgomery’, maar ben deze nummers nog meer gaan waarderen na ze in live-jasje gehoord te hebben. Het slide spel van Raitt is zo uniek en herkenbaar dat het er gelijk uitspringt. Ook haar hese, rokerige stem komt weer goed naar voren en komt mooi uit in het geheel. Er spelen ook een flink aantal gastmuzikanten mee zoals Charles Brown, Kim Wilson, Bruce Hornsby, Bryan Adams en Jackson Browne. Zij voegen allemaal hun eigenheid toe aan de plaat. Als je het live-optreden ook bekijkt zie je de ervarenheid en muzikaliteit van Raitt en de andere muzikanten daarbij nog eens terug in de performance. Het is daarom ook zeker een aanrader om dit te zien. Voor mij is Bonnie Raitt zeker een muzikale inspiratiebron. Dit album heeft me pas echt kennis laten maken met de muziek van Bonnie Raitt en het is zeker niet het laatste wat ik van haar ga beluisteren. Ze is een van de beste en veelzijdigste bluesmuzikanten die er zijn en er zijn er maar weinig die haar kunnen evenaren. Naar mijn mening is ze een echte vrouwelijke blueslegende en ik hoop dat er nog velen zoals haar mogen volgen.
Nienke Dingemans

Juli 2023

Bij ons thuis ben ik best vertroeteld met muziek. Mijn vader had een hele rits aan platen, waar ik als kleine knul maar al te graag mijn kleffe grijpvingertjes in wilde zetten, al was het alleen maar vanwege de afbeeldingen en de aantrekkingskracht van al die mensen die er op afgebeeld stonden: muzikanten, wat een raar volkje. Ook stond het huis vol met spoelen voor een Revox bandrecorder. Daar werd nog wel eens wat mee opgenomen en afgespeeld. Fantastisch en ongelofelijk gecompliceerd allemaal, die naalden, schijven, spoelen, magneten en kilometers aan tape alleen om onze huiskamer te vullen met de hippe klanken uit de jaren 60 en 70. Ik koester mooie herinneringen aan hele zondagen spelen met mijn trein onder een deken van Pink Floyd, de Stones, Jimi Hendrix en Cuby & The Blizzards. De liefde van mijn vader voor die laatste band was een overblijfsel uit de jaren 60, toen hij zelf ook in menig jeugdbandje speelde (en wie niet in die tijd). Later kregen we ook een cassettedeck op de kast en werd de collectie uitgebreid met muziek welke vakkundig en illegaal werd uitgewisseld tussen mijn vader en zijn vrienden/collega’s. Zo stond er ineens een bak met tapes, waar groot het woord “CHESS” op stond. Deze collectie opende mijn ogen als het gaat om de oorsprong van de Blues. Terwijl ik eerder dacht dat de Blues een fenomeen was uit de wilde jaren van mijn ouders, doorspekt met de geluiden van elektrische instrumenten in een twelve-bar korsetje gesnoerd, bleek al gauw dat het hier ging om een sterk staaltje jatwerk. Jongens als Muddy Waters en John Lee Hooker brachten mij al wat dichter bij de waarheid. Ik moest daar meer over te weten komen. Bij het zien van de film “Crossroads”, waarin Ralph Macchio het opneemt tegen de duivelachtige Steve Vai in een symbolisch duel tussen (Blues)rock en authentieke Blues, realiseerde ik me dat het nog wel eens een mooie speurtocht kon gaan worden. Robert Johnson, Blind Willie McTell, Skip James, Son House en ga zo maar door… dat was de “real shit!” De echte kriebels om zelf een gitaar op te pakken en mijn vingers in een dubbele scheepsknoop te leggen kwam echter toch wel bij een LP van Mississippi John Hurt, The Original 1928 Recordings. Misschien is dit niet voor iedereen een voor-de-hand-liggende keuze maar zijn onnavolgbare picking en alternate bass werk blies mij faliekant omver. Dat alles wordt ook nog eens omlijst door, misschien wel, de gemoedelijkste stem in de geschiedenis van de Blues. Wie deze man hoort zingen wordt gelijk teruggeleid naar lang vervlogen tijden, met een eerlijkheid gebracht door één man met één stem en, naar ik stiekem vermoed, een stuk of 26 vingers. De onderwerpen waarover John Hurt zingt staan in groot contrast met zijn gemoedelijke geluid. Sex (Candy Man Blues), Overspel/Moord (Frankie) en psychopaten (Stack o’Lee Blues) passeren allemaal de revue in het oeuvre van deze blueslegende. Een plaat waar je, met je ogen dicht, prima bij kan weg mijmeren op een zondagmiddag met een goed glas “wat-dan-ook” en eventueel een gitaar op schoot. Zeker het proberen waard!
Imco Ceelen (Duketown Slim)

juni 2023

Toen ik 19 jaar was kwam de eerste LP van de The Paul Butterfield Band uit.  Ik luisterde daarvoor al naar blues van Muddy Waters, Willy Dixon, Rolling Stones e.d. Maar toen ik deze LP op mijn draaitafel legde kwam die als een bom binnen. Het was Chicago blues die net even anders was, blues met energie, passie, strak en rechtdoorzee. Dat was uiteindelijk niet zo gek want de in Chicago geboren Paul Butterfield was een van de meest innovatieve zangers/mondharmonica speler van de Chicago blues. In 1963 richte Paul de band op met Mike Bloomfield, Elvin Bishop, Jerome Arnold en Sam Lay. Ze maakten 5 albums waarvan de eerste voor mij nog steeds de beste is en de meeste indruk op mij maakte. Luister eens naar  ‘Mellow Down Easy’ (Willy Dixon) en ‘Blues With A Feeling’ (Little Walter) dan ga je toch stuk. Maar ook de nummers ‘Born in Chicago’ en ‘Shake your Money Maker’ zijn pareltjes. De band is na 8 jaar ontbonden (1971) en Paul Butterfield overleed op 4 mei 1987. De LP die ik heb is niet meer te draaien, hij is van zwart naar grijs gegaan en ik heb dan ook enige tijd geleden maar de CD gekocht.
Rien van Rijn (Vintage Brothers)

mei 2023

Op een zondag ochtend begin jaren zeventig ging mijn telefoon af. Het was mijn goede vriend en muziekliefhebber Ben V. die heel enthousiast vertelde over de LP die hij had aangeschaft. Je kocht toen nog je geluidsdragers. `Heb je wel eens gehoord van `The Allman Brothers Band`?  Ik moest toegeven dat deze band mij onbekend was.  `Kom even langs om een middagje te genieten`. Samen met mijn jonge vrouw meldde ik mij op de GLIPHOEVE in de BIJLMER. `Laat maar eens horen`. Na de eerste keer beluisteren sloeg de bom in. Dit had ik nog nooit gehoord. Wat een heerlijke muziek, wat een geweldige groep muzikanten, wat een zangers. Bluezy ondergrond, mooie arrangementen. We hebben dit album zeker een keer of tien gedraaid, en de diepte werd steeds dieper. De muziek steeds sterker. Tot op de dag van vandaag vind ik dit nog steeds een TOP album. Later ben ik alles van The Allman Brothers Band gaan verzamelen en kan er tot de dag van vandaag nog steeds van genieten. Ondanks dat de individuele leden zelf op pad zijn gegaan en beide Allman Brothers het tijdelijke voor het eeuwige hebben verwisseld ben ik een fan voor het leven.
Dirk Zorgman (Papa Dik Zorgman bluesprogramma Blues4You Regio90)

april 2023

Hoewel we al vóór 1967 een pickup (platenspeler) in huis hadden met LP’s van de Scorpions, The Beatles en de Kinks, viel voor mij het kwartje toen ik voor het eerst A Hard Road van John Mayall hoorde. Het gitaargeluid was magisch en de toenmalige gitarist Peter Green is tot op de dag van vandaag mijn all time hero.  In die tijd begon ik ook mijn eerste pogingen op de gitaar te ondernemen en natuurlijk wilde ik ook al die mooie nummers vlekkeloos spelen. Uiteindelijk, vele zweetdruppels later, was dat ook gelukt en speelde ik in een band die alleen maar nummers van John Mayall speelde. Alle nummers van A Hard Road stonden dan ook op het repertoire.  De LP heeft voor mij persoonlijk allemaal klassiekers. Uitschieters zijn het instrumentale nummer The Supernatural, nog steeds ongeëvenaard, en de andere instrumental The Stumble. De basisbezetting van deze band bestond uit: John Mayall zang/piano/orgel/harmonica/5 en 9-snarige gitaren, Peter Green, zang/sologitaar, John McVie, basgitaar en Ainsley Dunbar, drums.  Op de LP werden sommige nummers aangevuld met een blazerssectie. Tot op de dag van vandaag is deze plaat de basis voor mijn eigen gitaarspel. Vanuit deze LP ontdekte ik de weg terug naar de traditionele Amerikaanse blues zo rond het jaar 1900 en ik bestudeerde alle ontwikkelingen en bluesstijlen en kwam uiteindelijk weer bij de Britse blues terecht, waarin John Mayall in diverse bezettingen toch wel een hoofdrol vervulde.  A Hard Road was voor mij dus het startpunt van mijn ontdekkingsreis naar de blues en deze ontdekkingsreis is nog lang niet ten einde.
Kees Dusink

Maart 2023

Toen de cd-speler in huize Woestenenk (te Eefde) zijn intrede deed, was ik een jaar of elf. Ik vond het magisch! De lade ging open en dicht, je kon snel verder klikken naar ieder willekeurig liedje en je compleet laten verrassen door de shuffle-functie (ook wel random genoemd, kwam ik later achter). Ik zat in groep 8 van de lagere school en soms ging ik wel eens bij een vriendje spelen waar een cd-speler aanwezig was.  Als ik heel voorzichtig deed, dan mocht ik er wel eens een cd in de lade stoppen, maar nu hadden we er zelf dus één. Toen we in Doetinchem na lang wikken en wegen een JVC-toren hadden uitgezocht, stond de installatie te glimmen in onze woonkamer.  Mijn ouders kochten er twee dubbelcd’s bij. Zo’n dik doosje met aan twee kanten een cd en een beschermend schuimpje in het midden.  Cd’s waren heel duur in die tijd. Ik denk wel 40 gulden. De beide cd’s waren van Eric Clapton. We hadden ze ook op elpee, dus een trefzekere keuze.  ‘Backtrackin’ (een verzamelaar) en ‘Just One Night’: Eric Clapton live.  Alleen de hoes al: Clapton met zijn zwarte Fender Stratocaster voorop! Ik droomde van zo’n gitaar en wist meteen ook dat ik een baard wilde als ik later groot zou zijn. De platenkast van mijn ouders was al jaren een magneet voor mij. De geur, de afbeeldingen, de verhalen op (of in) de hoes, de link tussen de artiesten… en bovenal de muziek. Ik vond het geweldig. Er was nog geen internet, dus als ik naast de informatie op de hoezen nog meer wilde weten, dan fietste ik naar de bibliotheek om de popencyclopedie op te halen of een biografie van een artiest die ik weer had ontdekt. Iets verder fietsen was het naar Deventer. Daar was Musica, de muziekwinkel. Er hingen echte Fender -en Gibson gitaren. Met een beetje mazzel mocht ik er eentje vasthouden. Op een koopavond mocht ik van mijn ouders een elektrische gitaar uitzoeken. Ik zat al een tijdje op gitaarles en wilde niets liever dan mijn Spaanse (huur)gitaar omwisselen voor een heuse elektrische.  De zwarte stratocaster van het merk Hondo paste precies binnen het budget en ik kreeg er een rode draagband bij, net als Clapton! Eenmaal thuis ontdekte ik een knopje op de versterker: drive.  Wanneer ik deze indrukte klonk mijn gitaar precies zoals Clapton.  ‘Sunshine of your Love’ en ‘White Room’ klonken opeens heel anders dan op mijn Spaanse gitaar. Mijn enthousiasme voor Clapton werd nog groter, want in hetzelfde jaar mocht ik mee naar Eric Clapton in de Statenhal in Den Haag. Daar zag ik hem live. Eric was toen even oud als ik nu zelf ben: 44 jaar.Tien jaar eerder, toen Clapton 34 jaar  was en ik nog in de luiers lag, nam hij het album ‘Just One Night’ op, tijdens een tour in Japan. Clapton had al een roemrijk leven achter de rug. De muziek was zijn passie, maar een leven vol drugs en drank verdoezelden zijn talent voor lange tijd. Eind jaren ’70 verving hij zijn vaste Amerikaanse backingband voor een groep Engelse muzikanten. De frisse wind van nieuwe muziekvrienden en met name de inbreng van Albert Lee zorgde ervoor dat Clapton weer met meer vuur ging spelen. ‘Just One Night’ is een plaat waar voor mij veel emotie te horen is in Clapton zijn spel en zang. Ik draaide de elpee en later dus de cd keer op keer. Een zelf opgenomen cassettebandje nam ik mee naar mijn slaapkamer om op mijn eigen stratocaster te oefenen en te oefenen. De drive-knop natuurlijk ingedrukt. Tot op de dag van vandaag is dit album een troost, inspiratie en frustratie (omdat ik het zelf ook wil kunnen spelen, net als hij). Op sommige avonden als ik met mijn band Claptunes weer een avond lang door de liedjes van Eric Clapton reis, dan zijn er momenten dat ik weer terug ben op mijn slaapkamer in Eefde. Dan droom ik weer dat ik net zo goed word als Eric en lijkt het heel even of dat echt zo is. Heerlijk! De dubbel-cd staat nog bij mijn ouders in de kast. Soms pak ik hem er even uit, het vergeelde schuimpje zit er zelfs nog in. Gek eigenlijk, hoe bij het horen van een klank of het zien van een simpel cd-doosje er een heel vat aan herinneringen opengaat.
Stef Woestenenk

februari 2023

Led Zeppelin III
Ik was 14 toen Led Zeppelin III uitkwam. Het eerste nummer, Immigrant song, was meteen overrompelend (en is dat nog steeds).  Ik vond het een onaardse sound. En die stem van Robert Plant. Ruig zonder te schreeuwen. Geweldige plaat ook om bij mee te spelen als jonge gitarist. Zelfs luchtgitaar spelen kon ik ook nu weer niet laten!  Het duurde even totdat ik doorhad dat de gitaar bij ‘Bron-Y-Aur Stomp’, wat zelfs nog op single uitkwam, in open stemming stond. Automatisch grijp ik weer naar m’n gitaar om lekker mee te rommelen. Wat leuk is dat om z’n plaat opnieuw te ontdekken. Soort thuiskomen.  De hoes is een kunstwerk op zich, nog steeds, tijdloos mooi met die draaischijf en maar minimale informatie. Music is louder than words moeten ze toen al gedacht hebben. Damn right. Ging III nu natuurlijk draaien voor dit stukje en ben opnieuw gevangen door de sound. Alle nummers zijn in mijn geheugen gegrift, wat heb ik die plaat vaak gedraaid. En toch hoorde ik nu weer andere details. Zolang niet gedraaid. Wat zo’n stukje schrijven teweegbrengt. Ik heb ‘m ooit nog op CD erbij gekocht, maar nu op elpee draaien, komt ook de magie van LP’s draaien weer boven. Die komt voorlopig even niet meer van mijn draaitafel af. Het nummer ‘Since I’ve Been loving you’, moet ik nog even apart uitlichten. Een slow blues waar Jimmy Page een van de mooiste gitaarsolo’s aller tijden op speelt. Sommige nummers zoals deze zijn inspiratie geweest bij Homesick & The Backstabbers, mijn eerste band, waarmee we ook vaak in Wijk bij Duurstede gespeeld hebben. En die ritmesectie, zo’n vette drum (John Bonham) & bass (John Paul Jones) sound. Die 4 samen was ook wel part of the magic! In de derde van de middelbare school had ik zo’n legertas, ze waren niet aan te slepen die dingen, een pukkel noemde je dat. Op die van mij stond uiteraard met dikke viltstift… Led Zeppelin.  Tijdloos briljant en ik ben weer jaren jonger.
Hans de Vries

januari 2023

The Greatest Hits of John Lee Hooker
Destijds waren bij de V&D deze elpees 2,50 gulden. Ik had dat in de zaterdageditie van de krant zien staan maar was ziek en vroeg een vriendin van me om gewoon at random 2 elpees mee te nemen. Een ervan was deze. Ik houd niet zo van greatest hits, maar wist zij veel en dit leek haar een veilige keuze. Greatest hits vind ik vaak een allegaartje maar deze was consistent en alle nummers pasten perfect bij elkaar, zeker ook qua sfeer. Zo’n oude United Artists plaat. Hele pure uitvoeringen, waarop de diepte van de stem van John Lee Hooker uitmuntend tot recht komt. Nog de vintage sound zonder opsmuk en geweldige uitvoeringen die zich meteen naar binnen boren. Verschrikkelijk mooie elpees hebben ze uitgebracht. Daar kwam ik later wel achter. Toen ik deze elpee hoorde wist ik het….dit soort muziek is wat mij raakt. Sindsdien heb ik nooit meer de blues los kunnen laten en is mijn smaak voorgoed veranderd. Blues, het liefst kaal en zo puur mogelijk. En dat heb je met deze elpee te pakken. De oude Lightning Hopkins elpees hebben dat ook, net zoals het verschrikkelijk, verschrikkelijk en nog een verschrikkelijk mooie Alabama Blues van J.B. Lenoir. Maar dat is geen elpee. En hoeveel elpees/cd’s ik ook van John Lee Hooker gehoord heb, die geen greatest hits zijn: deze elpee blijft onovertroffen. Door wie dan ook.
Koos Boer (Mr. Moan)