LP van de maand

Hoewel we al vóór 1967 een pickup (platenspeler) in huis hadden met LP’s van de Scorpions, The Beatles en de Kinks, viel voor mij het kwartje toen ik voor het eerst A Hard Road van John Mayall hoorde. Het gitaargeluid was magisch en de toenmalige gitarist Peter Green is tot op de dag van vandaag mijn all time hero.  In die tijd begon ik ook mijn eerste pogingen op de gitaar te ondernemen en natuurlijk wilde ik ook al die mooie nummers vlekkeloos spelen. Uiteindelijk, vele zweetdruppels later, was dat ook gelukt en speelde ik in een band die alleen maar nummers van John Mayall speelde. Alle nummers van A Hard Road stonden dan ook op het repertoire.  De LP heeft voor mij persoonlijk allemaal klassiekers. Uitschieters zijn het instrumentale nummer The Supernatural, nog steeds ongeëvenaard, en de andere instrumental The Stumble. De basisbezetting van deze band bestond uit: John Mayall zang/piano/orgel/harmonica/5 en 9-snarige gitaren, Peter Green, zang/sologitaar, John McVie, basgitaar en Ainsley Dunbar, drums.  Op de LP werden sommige nummers aangevuld met een blazerssectie. Tot op de dag van vandaag is deze plaat de basis voor mijn eigen gitaarspel. Vanuit deze LP ontdekte ik de weg terug naar de traditionele Amerikaanse blues zo rond het jaar 1900 en ik bestudeerde alle ontwikkelingen en bluesstijlen en kwam uiteindelijk weer bij de Britse blues terecht, waarin John Mayall in diverse bezettingen toch wel een hoofdrol vervulde.  A Hard Road was voor mij dus het startpunt van mijn ontdekkingsreis naar de blues en deze ontdekkingsreis is nog lang niet ten einde.

Toen de cd-speler in huize Woestenenk (te Eefde) zijn intrede deed, was ik een jaar of elf. Ik vond het magisch! De lade ging open en dicht, je kon snel verder klikken naar ieder willekeurig liedje en je compleet laten verrassen door de shuffle-functie (ook wel random genoemd, kwam ik later achter). Ik zat in groep 8 van de lagere school en soms ging ik wel eens bij een vriendje spelen waar een cd-speler aanwezig was.  Als ik heel voorzichtig deed, dan mocht ik er wel eens een cd in de lade stoppen, maar nu hadden we er zelf dus één. Toen we in Doetinchem na lang wikken en wegen een JVC-toren hadden uitgezocht, stond de installatie te glimmen in onze woonkamer.  Mijn ouders kochten er twee dubbelcd’s bij. Zo’n dik doosje met aan twee kanten een cd en een beschermend schuimpje in het midden.  Cd’s waren heel duur in die tijd. Ik denk wel 40 gulden. De beide cd’s waren van Eric Clapton. We hadden ze ook op elpee, dus een trefzekere keuze.  ‘Backtrackin’ (een verzamelaar) en ‘Just One Night’: Eric Clapton live.  Alleen de hoes al: Clapton met zijn zwarte Fender Stratocaster voorop! Ik droomde van zo’n gitaar en wist meteen ook dat ik een baard wilde als ik later groot zou zijn. De platenkast van mijn ouders was al jaren een magneet voor mij. De geur, de afbeeldingen, de verhalen op (of in) de hoes, de link tussen de artiesten… en bovenal de muziek. Ik vond het geweldig. Er was nog geen internet, dus als ik naast de informatie op de hoezen nog meer wilde weten, dan fietste ik naar de bibliotheek om de popencyclopedie op te halen of een biografie van een artiest die ik weer had ontdekt. Iets verder fietsen was het naar Deventer. Daar was Musica, de muziekwinkel. Er hingen echte Fender -en Gibson gitaren. Met een beetje mazzel mocht ik er eentje vasthouden. Op een koopavond mocht ik van mijn ouders een elektrische gitaar uitzoeken. Ik zat al een tijdje op gitaarles en wilde niets liever dan mijn Spaanse (huur)gitaar omwisselen voor een heuse elektrische.  De zwarte stratocaster van het merk Hondo paste precies binnen het budget en ik kreeg er een rode draagband bij, net als Clapton! Eenmaal thuis ontdekte ik een knopje op de versterker: drive.  Wanneer ik deze indrukte klonk mijn gitaar precies zoals Clapton.  ‘Sunshine of your Love’ en ‘White Room’ klonken opeens heel anders dan op mijn Spaanse gitaar. Mijn enthousiasme voor Clapton werd nog groter, want in hetzelfde jaar mocht ik mee naar Eric Clapton in de Statenhal in Den Haag. Daar zag ik hem live. Eric was toen even oud als ik nu zelf ben: 44 jaar.Tien jaar eerder, toen Clapton 34 jaar  was en ik nog in de luiers lag, nam hij het album ‘Just One Night’ op, tijdens een tour in Japan. Clapton had al een roemrijk leven achter de rug. De muziek was zijn passie, maar een leven vol drugs en drank verdoezelden zijn talent voor lange tijd. Eind jaren ’70 verving hij zijn vaste Amerikaanse backingband voor een groep Engelse muzikanten. De frisse wind van nieuwe muziekvrienden en met name de inbreng van Albert Lee zorgde ervoor dat Clapton weer met meer vuur ging spelen. ‘Just One Night’ is een plaat waar voor mij veel emotie te horen is in Clapton zijn spel en zang. Ik draaide de elpee en later dus de cd keer op keer. Een zelf opgenomen cassettebandje nam ik mee naar mijn slaapkamer om op mijn eigen stratocaster te oefenen en te oefenen. De drive-knop natuurlijk ingedrukt. Tot op de dag van vandaag is dit album een troost, inspiratie en frustratie (omdat ik het zelf ook wil kunnen spelen, net als hij). Op sommige avonden als ik met mijn band Claptunes weer een avond lang door de liedjes van Eric Clapton reis, dan zijn er momenten dat ik weer terug ben op mijn slaapkamer in Eefde. Dan droom ik weer dat ik net zo goed word als Eric en lijkt het heel even of dat echt zo is. Heerlijk! De dubbel-cd staat nog bij mijn ouders in de kast. Soms pak ik hem er even uit, het vergeelde schuimpje zit er zelfs nog in. Gek eigenlijk, hoe bij het horen van een klank of het zien van een simpel cd-doosje er een heel vat aan herinneringen opengaat.

Ik was 14 toen Led Zeppelin III uitkwam. Het eerste nummer, Immigrant song, was meteen overrompelend (en is dat nog steeds).  Ik vond het een onaardse sound. En die stem van Robert Plant. Ruig zonder te schreeuwen. Geweldige plaat ook om bij mee te spelen als jonge gitarist. Zelfs luchtgitaar spelen kon ik ook nu weer niet laten!  Het duurde even totdat ik doorhad dat de gitaar bij ‘Bron-Y-Aur Stomp’, wat zelfs nog op single uitkwam, in open stemming stond. Automatisch grijp ik weer naar m’n gitaar om lekker mee te rommelen. Wat leuk is dat om z’n plaat opnieuw te ontdekken. Soort thuiskomen.  De hoes is een kunstwerk op zich, nog steeds, tijdloos mooi met die draaischijf en maar minimale informatie. Music is louder than words moeten ze toen al gedacht hebben. Damn right. Ging III nu natuurlijk draaien voor dit stukje en ben opnieuw gevangen door de sound. Alle nummers zijn in mijn geheugen gegrift, wat heb ik die plaat vaak gedraaid. En toch hoorde ik nu weer andere details. Zolang niet gedraaid. Wat zo’n stukje schrijven teweegbrengt. Ik heb ‘m ooit nog op CD erbij gekocht, maar nu op elpee draaien, komt ook de magie van LP’s draaien weer boven. Die komt voorlopig even niet meer van mijn draaitafel af. Het nummer ‘Since I’ve Been loving you’, moet ik nog even apart uitlichten. Een slow blues waar Jimmy Page een van de mooiste gitaarsolo’s aller tijden op speelt. Sommige nummers zoals deze zijn inspiratie geweest bij Homesick & The Backstabbers, mijn eerste band, waarmee we ook vaak in Wijk bij Duurstede gespeeld hebben. En die ritmesectie, zo’n vette drum (John Bonham) & bass (John Paul Jones) sound. Die 4 samen was ook wel part of the magic! In de derde van de middelbare school had ik zo’n legertas, ze waren niet aan te slepen die dingen, een pukkel noemde je dat. Op die van mij stond uiteraard met dikke viltstift… Led Zeppelin.  Tijdloos briljant en ik ben weer jaren jonger.

Destijds waren bij de V&D deze elpees 2,50 gulden. Ik had dat in de zaterdageditie van de krant zien staan maar was ziek en vroeg een vriendin van me om gewoon at random 2 elpees mee te nemen. Een ervan was deze. Ik houd niet zo van greatest hits, maar wist zij veel en dit leek haar een veilige keuze. Greatest hits vind ik vaak een allegaartje maar deze was consistent en alle nummers pasten perfect bij elkaar, zeker ook qua sfeer. Zo’n oude United Artists plaat. Hele pure uitvoeringen, waarop de diepte van de stem van John Lee Hooker uitmuntend tot recht komt. Nog de vintage sound zonder opsmuk en geweldige uitvoeringen die zich meteen naar binnen boren. Verschrikkelijk mooie elpees hebben ze uitgebracht. Daar kwam ik later wel achter. Toen ik deze elpee hoorde wist ik het….dit soort muziek is wat mij raakt. Sindsdien heb ik nooit meer de blues los kunnen laten en is mijn smaak voorgoed veranderd. Blues, het liefst kaal en zo puur mogelijk. En dat heb je met deze elpee te pakken. De oude Lightning Hopkins elpees hebben dat ook, net zoals het verschrikkelijk, verschrikkelijk en nog een verschrikkelijk mooie Alabama Blues van J.B. Lenoir. Maar dat is geen elpee. En hoeveel elpees/cd’s ik ook van John Lee Hooker gehoord heb, die geen greatest hits zijn: deze elpee blijft onovertroffen. Door wie dan ook.

De elpee waar je mij ’s nachts voor wakker kan maken is Boogie with Canned Heat.   In 1969 was ik 15 jaar en toen kwam de Amerikaanse bluesband naar Kasteel Duurstede in Wijk bij Duurstede. De reden van hun komst was dat er een weekend lang filmopnamen werden gemaakt van hun optredens. Er kwamen bussenvol met hippies, er werd drugs gebruikt, muziek gemaakt en gedanst. In die tijd zag ikzelf er ook uit als een hippie en was het niet moeilijk om bij het optreden op het kasteel aanwezig te zijn. Het optreden van Canned Heat was voor mij de eerste kennismaking met de blues/boogie en heeft mij op het pad gebracht van de blues. Ik was onder indruk van het optreden en het eerste wat ik als vijftienjarige deed na het optreden was een elpee kopen van Canned Heat. Het werd de elpee Boogie with Canned Heat. Deze elpee is het tweede studioalbum van de Amerikaanse blues- en rockband Canned Heat. Uitgebracht in 1968, bevat het voornamelijk origineel materiaal, in tegenstelling tot hun debuutalbum. Het was het commercieel meest succesvolle album van de band en bereikte nummer 16 in de VS en nummer 5 in het VK. Boogie with Canned Heat bevat de top 10 hit ” On the Road Again “, een van hun bekendste nummers. Ook ‘Amfetamine Annie’, een waarschuwing voor de gevaren van amfetaminemisbruik en werd veel gedraaid op de radio. “Fried Hockey Boogie” was het eerste voorbeeld van een van Canned Heat’s boogies. Canned Heat ontstond in 1966 en werd opgericht door blueshistorici en platenverzamelaars Alan “Blind Owl” Wilson en Bob “The Bear” Hite. The Bear nam de naam “Canned Heat” van een opname uit 1928 door Tommy Johnson. Ze werden vergezeld door Henry “The Sunflower” Vestine. De band werd in 1967 compleet gemaakt door Larry “The Mole” Taylor op bas, een ervaren sessiemuzikant die had gespeeld met Jerry Lee Lewis en The Monkees.  Adolfo “Fito” de la Parra speelde op drums. Met hun optredens op het Monterey Pop Festival 1967 (samen met Jimi Hendrix, Janis Joplin en The Who) en de headliner op het originele Woodstock Festival in 1969 verzekerde de band zich van een plek op de pagina’s van de rock ’n rollgeschiedenis. De band heeft samengewerkt met Jon Mayall, Little Richard en later met bluesicoon John Lee Hooker, de muzikant waar ze aanvankelijk veel van hun muzikale inspiratie vandaan haalden. De band behaalde drie wereldwijde hits, “On The Road Again” in 1968, “Let’s Work Together” in 1970 en “Going Up The Country” in 1969 werden rockhymnes over de hele wereld, waarbij het laatste nummer werd geadopteerd als het onofficiële themalied voor de film Woodstock en de ‘Woodstock-generatie’.

Onlangs hadden we een boeiend interview met Magic Frankie. Na een aantal jaren van stilte  pakt hij de draad van zijn blues-leven weer op. Er zijn volop plannen voor een nieuwe band, optredens, het opnemen van nieuwe, eigen geschreven nummers, kortom hij wil weer in de schijnwerpers komen te staan op het podium. De Gangster of Blues is weer helemaal terug. Zijn eerste singletje ooit is ‘Rapper’s Delight’ van The Sugar Hill Gang. In dit plaatje zit eigenlijk alles: R&B, Soul, HipHop, Disco en Rap. Eigenlijk klopt alles in dit nummer en het heeft een geweldige groove. Maar uiteindelijk valt alles op zijn plek wanneer hij op tv een programma ziet over het ontstaan van de blues waarin een Amerikaanse man en vrouw optreden. Dit optreden komt als een dreun binnen, zo rauw als het klinkt. Frankie is totaal in shock, zijn liefde voor de blues is geboren en zal hem nooit meer verlaten. In platenzaken gaat hij op zoek naar meer muziek. Op die zoektocht naar meer prachtige bluesmuziek ontdekt hij James Cotton, een bluesman die hij al eens zag optreden in zijn woonplaats toen, Breda. Van deze artiest koopt hij het album ‘Live And On The Move’ 1976 (Buddah Records), een album met klassieke nummers als ‘Got My Mojo Workin’, I Don’t Know, ‘Help Me’ en met name de prachtige uitvoering van ‘Blow Wind Blow’ een nummer van Mc Kinley Morganfield aka Muddy Waters. Wanneer we Frankie vragen naar zijn elpee van de maand twijfelt hij dan ook geen moment met dit album, één van de elpee’s waarmee het destijds allemaal voor hem begon.

Hoodooman Blues is een album van Buddy Guy and Junior Wells en dat was voor mij de eyeopener in de jaren 70. Dit was namelijk zo goed te horen dat het in het hier en nu direct op de plaat is gezet zonder studiotricks of over dubbing. En dat is wat echte muziek ook zou kunnen zijn. Echtheid en directheid. Niets ten nadele van de muziek dat overdacht is en overgedubd en gearrangeerd, dat blijft bestaan maar mij spreekt de directheid van het moment erg aan. Zoals een zenmeester die in één beweging een kalligrafie op het doek smijt. Maar een andere waarheid is. Je kunt niet verwachten dat authentieke intieme muziek voor een groot publiek gebracht kan worden. Mensen gaan uit om te lachen, te drinken en te dansen. Wij geven ze een stukje vrijheid dat ze bij hun werk missen. Iedere muzikant heeft liever een volle zaal met leuke mensen dan een paar critici met een opschrijfboekje. En de magie moet je zelf zoeken, daar kan een DJ niet bij helpen, die wil zelf beroemd worden.

Het is zondag ochtend en ik ben net terug van een mooi feestje op het strand in Scheveningen (Lees… brak), ik loop naar het van hout gemaakte fruitveiling kistje van mijn opa om een LP uit te zoeken zoals ik dat normaal ook elke zondag ochtend doe met een kopje koffie. Toch is deze keer anders, ik wil nu een LP pakken om een ode aan te schrijven voor de website van Blues in Wijk. Twijfel, twijfel, twijfel… Welke zal ik nu eens kiezen? Ries heeft “the London Sessions” al, Wim heeft Elmore James en Bo kiest Muddy… Shit zeg! Even peinzen, hoe bepaal je nu je lievelings LP? Achja, ik zal toch moeten kiezen. Ik ga voor een echte moderne klassieker “Blues Singer” van Buddy Guy uit 2003. Terug naar de basis! Heerlijke plaat ooit eens van Jos du Floo gekregen als audiobestand “hier moet je echt eens naar luisteren”. Ik vind het een heerlijke plaat, mooie akoestische blues met een heerlijke relaxte sfeer waarvan ik heel ontspannend word en waarbij mijn gedachten wegdwalen naar een wereld van 100 jaar geleden, een wereld zonder haast. Op een of andere manier vind ik het een hele spannende plaat, als je het nummer “Crawlin’ Kingsnake” hoort samen met BBKing en Eric Clapton. Wat een groove zeg! Het nummer “Moanin’ and Groanin’” geeft mij het gevoel van een paar mannen die langs de Mississipie Rivier met elkaar muziek aan het maken zijn. Misschien is het mijn gevoel van brakheid. Maar wat een fijne plaat om eens met een espressootje te beluisteren!

Deze LP is niet echt mijn favoriet, maar altijd als iemand mij daarnaar vraagt dan is dit toch steeds degene die mij als eerste in gedachten komt. Waarschijnlijk komt dat door de ongeëvenaarde versies van Little Wing en Red House op dit album (die ik volgens mij allebei ongeveer 300.000 keer geluisterd heb). Dus misschien heeft dit album wel meer invloed op mijn muzikale ontwikkeling gehad dan ik zelf in de gaten heb. Het is een “Live”album wat is samengesteld uit nummers van diverse concerten en twee verschillende band samenstellingen en heeft een beetje een rommelige geschiedenis (dat past bij mij). Mijn 1e exemplaar (LP) heb ik grijs gedraaid en daar waar andere mensen soms een kras op zo’n LP maakten tijdens het verzetten van de naald heb ik de mijne gebrandmerkt met een brandende sigaret tijdens het omdraaien (ik denk nog met zware Van Nelle) dus dat was opletten tijdens het draaien want anders kon ik weer een nieuwe naald halen. Wat mij betreft is dit album nog steeds een aanrader, zeker voor muzikanten. Wel een origineel beluisteren dan, dus van voor 2011. Jimi Hendrix– guitar, vocals;  Mitch Mitchell– drums;  Noel Redding– bass guitar (1968–1969 tracks en Billy Cox– bass guitar (1970 tracks) Op de 1e uitgave van het album (1971):   De credits van het album geven “Little Wing” en “Voodoo Child” verkeerd weer als zijnde opgenomen in San Diego, maar in werkelijkheid werden ze opgenomen in de Royal Albert Hall op 24 februari 1969. Alle nummers werden geschreven door Hendrix, behalve waar vermeld. De albumgegevens zijn afkomstig van de originele Reprise LP platenlabels uit 1971. De originele UK Polydor uitgave keert de kanten om, met “Johnny B. Goode” als opening kant één en “The Queen” kant twee. Zowel de Reprise als de Polydor album liner notes vermelden de tracks in een andere volgorde dan de echte LPs. 2011 heruitgave: Hendrix in the West werd heruitgebracht op 13 september 2011, als onderdeel van Experience Hendrix’s project om Hendrix’s discografie te remasteren. Omdat de rechten van de Royal Albert Hall optredens die op de originele LP staan in geschil zijn,[8] vervangt de heruitgave de opnames van “Little Wing” (3:52) uit Winterland op 12 oktober 1968, en “Voodoo Child” (10:40) uit de San Diego Sports Arena op 24 mei 1969.

De LP van de maand rubriek van BluesinWijk heeft inmiddels al een mooie verzameling aan albums van Bluesgiganten uit binnen- en buitenland opgeleverd. Dat, gecombineerd met het feit dat er zo’n enorm rijke geschiedenis van fantastische Blues-Albums is om uit te kiezen, maakt het niet makkelijk om één LP van de maand te bedenken. Toch miste ik nog een artiest die in deze schitterende verzameling zeker niet mag ontbreken. Toen ik geboren werd, was hij al 63 jaar dood. Als eerste lid van de beruchte club van 27 was hem ook bepaald geen lang leven gegund, maar gelukkig leefde (en leeft) zijn muziek voort. Ik heb het natuurlijk over Robert Johnson, King of the Delta Blues singers. Het werk van deze pionier van de Blues, wat uit maar 29 liedjes bestaat, is een must-have in de collectie van elke Blues-fanaat. Met zijn huilende stem en zijn virtuoze gitaarspel is hij voor mij echt een van de eerste grote Blueslegendes en weet zijn muziek mij keer op keer te raken. Hij heeft van veel Bluesklassiekers de eerste versie opgenomen en daarvan staan er veel op deze postume verzamelaar uit 1961. Buiten Johnson’s geweldige muziek, die een inspiratie zou gaan vormen voor vele muzieklegendes van Eric Clapton tot Jimi Hendrix, was Johnson nog op een andere manier heel belangrijk voor de Blues. Zijn leven, waarover eigenlijk maar weinig met zekerheid gezegd kan worden, is door zijn jonge overlijden door velen gretig gebruikt als stof voor mythevorming. Daarmee is hij dé belichaming van de Blues geworden. De verhalen, die ongetwijfeld maar bar weinig met de werkelijkheid van doen hebben, hebben decennialang grote fascinatie losgemaakt bij Bluesfans en historici over de hele wereld. Van zijn vermeende ontmoetingen met de duivel tot de wilde complotten over zijn mysterieuze dood via het verhaal dat hij zijn ziel verkocht zou hebben aan de duivel in ruil voor bovenmenselijke kunde op de gitaar. Dit verhaal wordt ondersteund door ijzersterke nummers op dit album zoals Me and the devil Blues en Crossroads Blues. Ook de iconische hoes van dit album vertelt in al zijn eenvoud een fascinerend verhaal. Het mysterieuze en duistere aspect is voor mij een belangrijk deel van de charme van de Blues. Het luisteren van de Blues brengt je heel dichtbij een lang vervlogen tijd, met al zijn geheimen en schoonheden, en dat is zo prachtig, opwindend en fascinerend aan deze muziek. Robert Johnson is nog steeds onovertroffen in het uitgebreid en treffend vertolken van dit verhaal met minimale middelen en daarom verdient hij zeker een plekje in deze mooie rubriek.